Ontmoeten in het midden

"Waarom behandelen we organisaties - van grote omroepen tot lokale coffeeshops - niet als openbare ruimtes die hun eigen digitale aanwezigheid kunnen hebben?"

Ethan Zuckerman

Tweede breakout van track 3 Ontmoet de disruptors

Ontwrichters zijn vaak eenzame wolven. Deels is dat uit noodzaak, ze zien problemen ontstaan als andere mensen ver voor zijn en dat maakt het smeden van verbindingen moeilijk. Een deel komt echter door een gebrek aan organisatie en een ondersteunend systeem. En juist voor die laatste uitdaging wil PublicSpaces graag een interventie doen.

In deze sessie verkennen we de behoeften en verlangens van disruptors om hen te helpen bij het oplossen van de uitdagingen waar we nu voor staan.

• Wat kunnen we van elkaar leren?
• Waarom zijn we niet succesvoller?
• Waarom hebben anderen gewonnen?

Formaat: Inleiding tot het onderwerp door de moderator gevolgd door een "rondetafelgesprek" met aanbieders van toepassingen, systeemveranderaars, publieke organisaties onder leiding van moderator

Meenemen: Onderzoeken wat disruptie echt betekent (innovatie, mobilisatie en organisatie) en bewustwording creëren van het feit dat niet alle radicale veranderingen gelijk zijn vanuit het perspectief van PublicSpaces.

Moderator

• Jan Hein Hoogstad

Sprekers

• Melanie Rieback (Radicaal Open Beveiliging)
• Ethan Zuckerman (Professor MIT - Publiek beleid, communicatie en informatie)

Belangrijkste conclusies

• Er zijn kleine dingen die we kunnen doen om het landschap te veranderen en concurrerender te worden: bijvoorbeeld het verplicht stellen van interoperabiliteit. Sociale netwerken zijn alleen iets waard als er mensen zijn die zich bij het netwerk aansluiten. Het zou geweldig zijn om het veld te veranderen en techgiganten zo ver te krijgen dat ze interoperabele apps toestaan om hun netwerken te gebruiken. Iets anders is het creëren van gecentraliseerde databases die gebruikt kunnen worden om zaken als kinderporno uit te filteren (aangezien dit een probleem is dat op alle platforms aanwezig zal zijn).
• Een ander interessant gedachte-experiment is de hoeveelheid geld die je nodig hebt voor een universeel basisinkomen. Maar wat als we één of twee van de Zuidas zouden nemen, en die zouden een pilot voor een universeel basisinkomen voor heel Nederland kunnen financieren. Stel je eens voor hoe dat zou veranderen!
• De overheid of particuliere bedrijven gaan dit niet oplossen. Ethan gelooft veel meer in publieke organisaties zoals omroepen en Publieke Ruimtes die zich inspannen en proberen publieke ruimten te vinden die ze kunnen innemen voor het algemeen belang. Waarom behandelen we organisaties - van grote omroepen tot lokale coffeeshops - niet als openbare ruimtes die hun eigen digitale aanwezigheid kunnen hebben?

Recap

Ethan maakte deel uit van een van de eerste bedrijven die mensen toestond om hun eigen pagina op het internet te hebben. Dit hielp bij de introductie van het model van surveillancekapitalisme: mensen betaalden niet voor hun diensten, maar namen hun gegevens als businessmodel. En hij was de eerste die de pop-upadvertentie codeerde. Sinds een decennium beweegt hij zich in de richting van een socialere omgeving. Hij onderzoekt nu hoe modellen voor kleinere sociale medianetwerken kunnen worden gemaakt, omdat niet iedereen dezelfde wensen en behoeften heeft met betrekking tot sociale media. Hij wil dus kleinere community-gedreven modellen. Over zijn "fouten": tripod was bedoeld als tijdschrift, maar in plaats daarvan ontdekten ze dat mensen meer geïnteresseerd waren in het plaatsen van hun eigen inhoud. Op basis daarvan veranderden ze hun bedrijfsmodel. Ze hadden met hun gebruikers kunnen praten om te vragen wat ze wilden, maar in plaats daarvan ontwierpen ze hun eigen platform op basis van efficiëntie, dat sindsdien op grote schaal is overgenomen. Bovendien gebruikte hij een kolonialistisch model om te proberen mensen in Afrika ten zuiden van de Sahara te "helpen" hun eigen bedrijven op te bouwen met kennis uit de VS.

Melanie stapte in plaats daarvan over van de academische wereld naar de ondernemerswereld. Ze begon te werken aan bio-informatica aan het MIT, maar verhuisde in 2001 naar Nederland en ging zich bezighouden met cyberbeveiliging voor de master en PhD. Ze werkte samen met Andrew Tenenbaum. Toen ze tijdens de crisis van 2008 veel financiering misliep, stapte ze over naar het bedrijfsleven. Op een gegeven moment besloot ze ING Bank te verlaten vanwege een gebrek aan openheid, transparantie en het delen van kennis. Uiteindelijk had ze het gevoel dat ze technologische pleisters plakte op maatschappelijke problemen. Dit is ook de reden waarom ze Radically Open Security is begonnen, een adviesbureau zonder winstoogmerk. Ze doneert alle winst van haar bedrijf aan NLNet. De stichting NLNet is een liefdadigheidsinstelling die zich inzet voor een opener en eerlijker internet. Ze ziet haar bedrijf als activisme. Over haar spijt zegt ze dat ze altijd fouten maakt, maar dat het noodzakelijke stappen waren voor waar ze nu is. Ze zou ROS nooit zijn begonnen als ze geen fouten zou maken. Achteraf gezien was er een heel duidelijke opeenvolging van stapstenen naar waar ze nu is. Ze werkt nu aan een incubator voor startende ondernemingen zonder winstoogmerk. In plaats van de normale incubatorwaarden (Capitol, scale, exit) gebruikt ze de waarden: Bootstrapping, platte groei, en niet uittreden.

Wat zijn de huidige stappen die we kunnen nemen om vooruitgang te boeken:

Ethan: we hebben een grote mate van overeenstemming rond het idee om de businessmodellen die momenteel worden gebruikt te herdefiniëren. De problemen zijn dat de bedrijfsmodellen giftig zijn (wij zijn het product, surveillancekapitalisme - Zuboff) en extern beheerd worden.

Melanie: ze heeft het vertrouwen verloren dat de politiek dit voor ons gaat oplossen omdat er een verschuiving naar rechts plaatsvindt en het te lang duurt. Techgiganten gedragen zich momenteel alsof ze hun eigen land zijn. Het andere is dat de overheid al veel geld pompt in academisch onderzoek, maar het probleem met academisch onderzoek is dat de winsten worden geprivatiseerd en de kosten worden geëxternaliseerd. En er is niet zoveel geld voor subsidies als voor aanbestedingen. Patagonia is een goed voorbeeld: milieuactivisme is de eerste en belangrijkste functie en kleding is secundair. Een ander interessant gedachte-experiment is de hoeveelheid geld die je nodig hebt voor een universeel basisinkomen. Maar wat als we één of twee van de Zuidas zouden nemen, en die zouden een pilot voor een universeel basisinkomen voor heel Nederland kunnen financieren. Stel je voor hoe dat de dingen zou veranderen!

Ethan: Ik ben veel minder vertrouwenwekkend en optimistisch: de overheid of particuliere bedrijven gaan dit niet oplossen. Hij gelooft veel meer in publieke organisaties zoals omroepen en Publieke Ruimtes die zich inspannen en proberen publieke ruimten te vinden die ze kunnen gebruiken voor het algemeen belang. Waarom behandelen we organisaties - van grote omroepen tot lokale coffeeshops - niet als openbare ruimtes die hun eigen digitale aanwezigheid kunnen hebben?

Jan Hein: De overheid zou misschien op een andere manier betrokken moeten zijn, in plaats van helemaal niet betrokken. Een te ingewikkeld rechtssysteem is ook slecht voor start-ups enz. Dus de invloed van de overheid of niet is een valse dichotomie. Het gaat meer om de manier waarop de overheid een rol speelt.

Melanie: de post-groei-economie is regeneratief en distributief. We moeten grote bedrijven op dezelfde manier benaderen. Grote bedrijven zoals Deloitte zouden bijvoorbeeld verdeeld kunnen worden in 50 kleinere adviesbureaus en samenwerken om nog steeds hetzelfde resultaat van maatschappelijke verandering te bereiken (omdat Deloitte overtuigen minder waarschijnlijk is). Het probleem is dat het soort bedrijf dat we promoten er een is van monopolie en inkomensongelijkheid (ze geeft het voorbeeld van hoe Amazon "jobs creëert" wat niet waar is omdat ze enkel het aantal jobs herverdelen). We moeten ons afvragen: waarom is dit het model dat we kopiëren?

Ethan: Melanie's punten zijn goed, maar wat ik zou willen toevoegen is dat een van de echte uitdagingen met overheidssubsidies is dat andere modellen in wezen onmogelijk zijn. Ze moedigen andere start-ups aan om weer dezelfde modellen te gebruiken. Er zijn kleine dingen die we kunnen doen om het landschap te veranderen en concurrerender te maken: bijvoorbeeld het verplicht stellen van interoperabiliteit. Sociale netwerken zijn alleen iets waard als er mensen zijn die zich bij het netwerk aansluiten. Het zou geweldig zijn om het veld te veranderen en techgiganten zo ver te krijgen dat ze interoperabele apps toestaan om hun netwerken te gebruiken. Iets anders is het creëren van gecentraliseerde databases die gebruikt kunnen worden om zaken als kinderporno uit te filteren (aangezien dit een probleem is dat op alle platforms aanwezig zal zijn).